Приказна на мајка која тешко кого ќе остави рамнодушен
Сина дамка
Синоќа цела вечер рибав „слајм“ што ќерка ми го донесе од некаде. Таа го исчисти поголемиот дел од тој леплив хаос, а јас го чистев делот што беше цврсто залепен и полека почнав да се нервирам. Изгледаше како да е насекаде. И во тој момент, се сетив на друга ситуација кога исто така чистев еден голем неред. Тоа се случи пред многу години и сеќавањата почнаа да навираат…
Пред 14 години…
Времето за спиење се приближуваше. Бевме толку блиски. Бев исцрпена, бев валкана и ми беше жешко. Благодарение на тројката и нивниот 4-годишен брат, тука секогаш беше бурно и зафатено. Имав многу малку време за себе и веројатно поминаа четири дена откако последен пат се истуширав. Секој момент од мојот живот се грижев за нивните потреби и покрај тоа што бев целосно исцрпена, не би сакал да биде поразлично. Рацете ми беа исполнети, но и срцето ми беше.
Само што го завршивме ноќниот ритуал на вечера и капење. Ги собрав моите момчиња да играат неколку минути пред спиење. Некои песни се вртеа на радио, сите танцуваа, пееја и играа со своите играчки. Брзо ги средив играчките затоа што сакав моите момчиња да одат во кревет и што е можно поскоро да се истуширам. Тогаш, во еден момент слушнав едно од момчињата како да рече „ох не“.
Се свртев само на време за да видам како пенкалото експлодира во раката на едно од моите момчиња и како почна да се шири синото мастило низ целиот тепих. Тој извика среќно кога го виде мастилото како се распрскува на чистите пижами. Се шокирав кога ги видов сините дамки што го извалкаа нашиот нов тепих. Брзо го повикав сопругот, кој во тоа време миеше садови, да дојде и да ми помогне. Во секунда се вознемирив, го зедов син ми и го однесов во тоалетот за да го измијам додека маж ми почна да ги трие сините дамки од тепихот.
Бев толку вознемирена што почнаа да ми течат солзите. Бев исцрпена. И лута. Навистина, многу многу лута. Не бев лута на мојот син (кој беше син како Штрумф), но бев лута на себе што го оставив пенкалото на дофат на детето. Живеевме во оваа куќа само шест месеци, а тепихот веќе беше за никаде.
Таа вечер ја рибавме таа дамка еден час и не можевме да ја исчистиме.
Следниот ден повикавме чистачи на килими кои го чистеа тепихот со посебни средства, но дамката сепак остана. Се чувствував како да ме гледа, толку светла и сина.
Секојпат кога гледав во таа дамка, се чувствував разочарана. Беше грда и целосно спротивна на нашиот тепих. Без разлика што да направевме, таа дамка остана. Таа дамка ме разочара и засрами. Тоа ме налути и ме натера да се чувствувам како лоша мајка затоа што оставив пенкалото да биде на дофат на детето. Таа сина дамка беше една голема негатива во мојот живот. И ја мразев.
Следниот месец, на мојот сладок син, кој го извалка целиот тепих со сино мастило, му беше дијагностициран карцином. Умре две години подоцна.
Мојот син почина, а сината дамка? Таа сè уште беше таму и постојано ме потсетуваше на мојот син. Таа беше постојано потсетување на нешто што беше толку неважно – нешто што беше неважно во самиот живот.
Таа сина дамка беше потсетник дека животот е неуреден, но вреди да се живее. Постојан потсетник дека не треба да се грижиме за малите работи. Постојан потсетник дека не се нештата важни, туку луѓето. Постојан потсетник дека несреќи се случуваат. Постојано потсетување дека треба да се ослободиме од неважни работи и дека треба да се задржиме на тоа што е навистина важно.
Со текот на годините, таа дамка не избледе во најмала рака. Убаво се издвојуваше на нашиот темен тепих. Добро ја покривме со мебел, но секој пат кога го поместував мебелот за чистење под него, таа дамка ќе беше таму и како да зјапаше во мене. Секојпат кога ќе ја видев, ми го одземаше здивот и ме потсетуваше на загубата.
Таа дамка што ми правеше да плачам сега ме прави благодарна на Бога за сите тие спомени.
Таа ме потсетува дека животот е валкан. Ќе има дамки на подот на кујната. Водата од златната рипка ќе се истури низ целиот автомобил. Прозорците ќе ги скрши бејзбол топка. Корпите за перење се полни, како и садовите што се поплавени во мијалникот. Отпечатоци од прсти на стаклената врата и мрсни боички низ целата маса. И ќе има сини дамки на сосема новиот тепих.
Но овие нереди? Ќе се појават кога ќе живееме, сакаме, растеме и кога ќе научиме. Дамките учат на благодарност. Тие се всушност маскирани благослови.
И знаете што?
Јас би сакала да имам уште милион сини дамки на мојот тепих, ако тоа значи дека ќе имам само уште еден ден со мојот син.
